.

+

en realidad, sólo somos gotas contra el suelo.

Lovely Luna.

28.3.10

.

Se ha vuelto invisible,soluble entre la gente de la calle,borrado ahora en una zona de sombra,sin necesidad de elegir la dirección de los pasos,porque los pies lo llevan solo,la simple duplicación de un itinerario que va recordando tan sólo a medida que lo cubre,encontrando rastos olvidados, como en los cuentos de los bosques.
/no se el autor del fragmento/

26.3.10

Dese modo..


Foi a Casualidade quen abriu aquela noite a porta e puxo nos seus beizos a posibilidade dunha nova noite.É así como pasan os días,enrrolados nun bo recordo.É así como se ve á xente feliz,por ter a quen quere ó seu lar.É así como se vive.Neste día o nome da outra troncou por outro,plenitude e contento xuntos.Felicidade.

21.3.10

Retallos.



O desexo enguedellado nas tenues las da cordura.

O encanto do día semellaba agardar de contado algunha nova preto da praia.
A area tranquila no seu leito bañada por un mar sereno figuraba un soño de noites de verán onde o vento sopra vagaroso e cálido coma se quixese ascender axiña ó ceo.E nisto, vese ó lonxe un cambio brusco na dirección do vento que acerta ,xusto, nunha árbore moza e senlleira que se suxeita á terra por medo a desaparecer nese remuíño de anhelos e esperanzas.



20.3.10

Escoitando o ar.




"Ruido,a verdade e que só escoito ruido e preguntome si neste lugar é o máis adecuado,ese ruido."


"Dende fai uns días ando ás voltas cun ruido na cabeza.Intento botalo fóra pero non sae,non quere saír.Dí estar agusto nos meus miolos.Xa estou cansa.
Ontes acerqueime a él e o barullo parou por un intre pero cando falou voltou.Xa podía ter parado.Díxome que aínda non estaba preparada para escoitar o que me esperaba.
E agora penso que é o que él saberá pra non irse dunha vez. ¿A que espera?Él está chegando e sinto como se vai,está desaparecendo.Está na porta.Fala.Só escoito unha cousa,poco a poco recoñezoa.A súa voz."

16.3.10

A chegada ó amencer.

Contando monedas para comprar cigarros,
regreso a mi casa, sumando derrotas.
Vuelvo sin excusas, sin paz ni trabajo,
y a nuestro futuro le arrancan las horas.
Y en casa me espera
mi razón de vida, el calor de hogar.
-
Llevo la vergüenza, las manos vacías,
la precariedad.
-
Ella sonreirá, “saldremos adelante”.
A pesar del tiempo sigue siendo bella.
La miro y recuerdo. No siempre los planes
salen como sueñas, eternas promesas.
-
Estoy cansado
de tropezar siempre, del “ya le llamaremos”.
-
Quizá mañana
cambien nuestra suerte
y acabe este invierno.
-
Podría ser jardinero en Marte,
médico de flores, poeta ambulante
deshollinador volando en tejados,
probador de espejos, o pirata honrado.
-
Quisiera ser hombre al fin al cabo.
Podría ser quizá delineante
de columpios rojos, un gran nigromante,
un cantor de nanas, quizás buhonero,
y vender palomas, pócimas y ungüentos.
-
Pensándolo bien, me conformo con menos.
Enchufo la radio, no habla de nosotros.
La luz de la aurora se vierte en la acera.
Ella me da un beso, yo me hundo en sus ojos.
-
“Suerte” me susurra y cruzo la puerta.
Fuera quizá encuentre
por fin la respuesta
o mi exculpación.
-
Llueve mientras sueño,
quizá cuando vuelva
haya salido el sol
-
Podría ser cartero de Neruda,
pescador de estrellas, navegando en la luna,
piloto de cometas, explorador de abismos,
quizá recolector de gotas de rocío.
-
Quisiera ser un hombre, es poco lo que pido.
Podría ser quizá delineante
de columpios rojos, un gran nigromante,
un cantor de nanas, quizás buhonero,
y vender palomas, pócimas y ungüentos.
-
Pensándolo bien, me conformo con menos.
-
Podría ser jardinero en Marte,
médico de flores, poeta ambulante
deshollinador volando en tejados,
probador de espejos, o pirata honrado.
Quisiera ser hombre al fin al cabo.
"Podría ser" Ismael Serrano