O cheiro era molesto e chegou a él,moito despois que aos seus compañeiros por mor do seu catarro. Os segundos pasaron e un rapariga comenzou a saír dunha clase,correndo a todo fume dicindo "é o fin". Case nin un segundo despois comenzaron a vibrar as baldosas,a xente do piso de enriba baixaba as escaleiras tan rapidamente que fixo moverse a todos os alumnos do corredor.Eles correron tamén,ser saber por qué,co medo no corpo.Pánico.
El comenzou a correr,cando pasou a última persoa. Todos estaban fora e máis xente viña,pero non da facultade,senón de toda a cidade,correndo,exhaustos polo percorrido.Seguiunos. Un río de xente comenzou a surcar a ciudade de cabo a rabo e logo de horas e horas sen parar,chegaron ao andén,colleron un tren e así,dende lonxe,viron como a cidade caía,se derruía,sen importar o que deixaban nela.
As veces teño esta sensación que transmites aquí, pero máis ca unha cousa física é moito más profunda, máis interna.
ResponderEliminarÉ como se se derrumbase o meu interior, coma o de outra tanta xente. É coma se nos derrumbásemos por dentro.
Pero qué lle vou facer, simplemente é unha sensación.
Un beso!
Esa sensación de derrumbe,de que todo cae sin importar lo que arrastra a su paso,es una buena manera de empezar de nuevo.
ResponderEliminarY si el fin del mundo tiene que llegar algún día,que sea como lo has descrito.Al menos,será hermoso.
Un beso.
S.