Pechar a solapa daquel sobre foi o mellor que puiden facer en tempo.Deixeino alí,entre os meus soños e os meus medos,tapado coa pouco esperanza que soe aparecer nos derradeiros intres dunha vida.Mais minuto a minuto dábame conta de que esa esperanza estaba sendo destruida e substituída por unha capa de indiferenza e resignación propia de tempos anteriores.Seica mirei día a día a evolución desa capa que todo o tapa,mais por agora non serve de nada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario