escoitasme?

4 minutos e 45 segundos que fan que todo teña sentido,parece imposíbel.Todas esas notas, dín moito máis do que se é capaz de pronunciar nunha hora.
Agora son exactamente 15 minutos os que se separan da perfección,dun novo ciclo.
Falar sempre do novo pero sen tentar cambiar ou manter o vello non é doado.De primeiras, sentes algo por dentro que che di que tes que facelo pero logo chega o momento e ao mellor non o das collido e perdeste.Perdeste no tempo,no ontes e no hoxe,no que querías e no queres.Perdeste en ningures porque desconcertate tanto ese algo novo que non sabes por onde comezar.
Empeza polo principio amigo,esa é a clave.Dentro de 8 minutos darase ese momento,colleo con gañas,dalle forma e a diante.

Sorte na túa viaxe por ningures.

Onte

-"No vale de nada prometer algo si luego no vas y lo haces."-Esa sería mi respuesta.

Siento miedo al día que él me llame y me diga que les apetece ir,probar algo nuevo,salir de allí y se vengan.No tiene sentido,pero es así.Siento que cada vez me haré más y más pequeña,temiendo lo que diga,lo que no diga,lo que haga o no lo que no haga.Recorreré la ciudad y me pararé en alguna parte,con ellos y con él.Diré tonterías,hablaré más con los otros,buscaré su mirada y su sonrisa por los callejones más recónditos de la capital y no entenderé nunca el por qué de aquellas noches,de aquellos días hablando,de aquellos días sin hablar, de sus palabras,de sus miradas,de sus besos...Al final del día (o de la noche) me quedaré sentada en la puerta,mirando a un punto fijo y dándole vueltas a una frase : " El tiempo y la distancia no hacen el olvido."

sen pensar,

A intención era clara,atopalo. Aínda que foi a casualidade a que o puxo no camiño aquela noite.O demais foi cousa das gañas e da propia intención,quedando o medo agochado no pensamento ata ao amencer,cando todo sería diferente.

Trocan as emocións cando andan edulcoradas con alcohol?Pódese cambiar un certo sentimento por estar agochado tras unha capa de certa despreocupación e libertade? Ou é a necesidade dalguén o que nos fai máis loucos nunha noite onde todo é posíbel?

sempre fuches ti,

Ontes foron tres horas longas,de dúbidas,de cóxegas no estómago,de resumo dos casi vinte días fóra. Comprendín que as liñas brancas non son máis que divisións nunha extensión unida por nacemento,igual que ese lugar,que divide alegrías,tristezas,resignacións,soños,confesións e palabras unidas dende o comezo.Mais todos eses minutos de espera,a pesar de todo o bo e o malo do trayecto, foron rematados cun sorriso,coa súa cara a través da ventá,coa miña vida ao baixar trés escalóns.

No coche explicábame que esperaba a miña chamada todas as noites, pedindolle que voltase a por min,que me sacara de alí.Eu supoño que terá gravada na mente a imaxe dunha nena aferrada ao marco dunha porta e chorando ao ver como a súa nai desaparecía nun ascensor,esa imaxe que eu aínda recordo.Mais non ei dicir que a primeira noite non pensei naquel día e en moitos máis.En verdade,son os momentos como aquel ( e outros máis recentes e parecidos) os que fixeron que pouco a pouco os pequeno dedos aferrados a unha porta se fosen soltando e collendo confianza para agarrarse a algo moito máis valioso,ese algo que depara o futuro,ese algo xunto a eles : eu mesma.

Si, é verdade ,sempre tiveches razón.Agora é cando empezo a creer en vós,en elas,en eles,nos que virán,en min.