óllase...

e alí se ve.Lonxe,moi lonxe.Cada vez máis alonxada dese recuncho do mundo,dese privilexiado lugar.A marea levouna mar adentro,o forte vento empuxouna contra as rochas e a chuvia acabou por empapar os seus mollados movementos.Non foi unha cousa a que se lle pasou pola cabeza,foron pequenos e seguidos momentos,envoltos nunha especie de brétema mariña por onde relucía unha pena.Neses rochas,nesa pena está disposta ao sol eterno.

Buscadora de fermosura,atopadora de ledicia,mestra da vida,poetisa dos soños,vixianta dos mares,gardiana do tesouro.Aquí te ves.Preto,moi preto.Cada vez máis apegada a este recuncho do mundo,a este privilexiado lugar.

.

Chegarei ao comezo,marcando cada pisada con forza no chan.Sei que irei cara atrais,coa posibilidade de topar algún impedimento e caer.Mais isto é así,chegar ao principio e logo ao fin, sen pisar outra vez pola mesma marca.Media volta e o mesmo traxecto.

:)

"Sempre me deslumbra cando a miro dende lonxe.Non aproveitei ben todolos días que tiven pa' poder contemplala.Foi unha lástima.
Agora non sei que vai pasar.Ando sen saber se camiño polo lugar correcto e con medo a mancala. Se se queda inmóbil sen dicir e sen ollar,non sabrei,non poderei...Gardo días no peto por se en algún me di que esperará ao tempo,que intentará quedarse."

foi a canción...

Me gustó esa sensación de caminar y saber que no podría perderme.Me encantó la manera de hablar,de decir tonterías, en una vuelta a casa nada amarga.Repetir una y otra vez la misma palabra,repetir una y otra vez el mismo día y el mismo camino pensando que ayer fue bien,hoy pudo no pasar y mañana se quedará en eso, en mañana.

Me gustó no recordar palabras de un día para otro.Me encantó mirar los bolsillos ajenos y ver que lo que albergaban era mío,que iban con la persona exacta en el momento adecuado.Y así fue...

Me gustó sentir un déja-vù durante dos mañanas.Me encantó ver su paso alejarse sin mirar atrás,sin intentar dejar rastro por un terreno embarrado por el tiempo.

Me gustó sentir que aquello duro x tiempo.Me encanta sentir que no sé nada de mi vida.

Me gusta ver que lo anterior volvió a su vida.Me encantará ver su vida pasar despreocupada de mí,contento con su lento caminar y su loca cabeza.

cega claridade

No importa lo rápido o lo despacio que pasen los días,la cuestión es que el ayer ya no hablará conmigo y el mañana puede que no quiera o no esté disponible para mí y pierda la oportunidad de hacer o decirle algo.

El día simplemente deja ver con más claridad las cosas pero no llega a resolverlas,siguen así,siguen en nada.Por difícil que parezca,no quiero nada.

Sentada,mirando hacia alguna parte del frondoso y alejado bosque,no pensaba en nada.Sólo en ti.Tú no eras nada y lo eras todo.

-Ahí quieto!Puedo verte,pero no te resuelvo.Puedo seguirte pero no llego al final.No te muevas o ya no hablarás conmigo,puede que luego no estes disponible para mí y pierda la oportunidad de resolverte y llegar al final.

o azar é coma o vento,vai e volve.

Durmin sobre dura rocha e ao despertares o meu corpo non daba resposta.Non pola dor senón pola impotencia da miña mente.Levaba mil e pico noites manexando a situación no subsconsciente,sabendo que cando ocorrera sería do xeito mil e un e o demais non sería máis que proxectos perdidos entre neuronas e impulsos eléctricos.Tiña a cega sospeita de que todo voltaría para non volver e agora sigo na sala de espera do tempo,como paciente que é manexado coma un feble monicreque de la,actuando na antesala do salón principal dunha casa onde a atracción sería a pouca fortaleza do protagonista,intentando atopar o fío correcto e escapar por sempre endexamais do seu acto.

Tirarei cada dura pedra ao mar e durmirei sobre terra primeiro e logo sobre unha pouca de herba que medrará onde non había vida algunha.E coma ela farei,vivirei onde nunca houbo vida,coa posibilidade de xermolar unha flor no horizonte para a fráxil marioneta.

unha luz

Nalgúns días non ve a diferenza entre a realidade e a irrealidade ou entre un alguén e un naide.En certo sentido ve reflexado nesto etapas dunha vida,chea de altibaixos que nunca saen a luz.

A lazada que fai en ocasións o tempo levanos por curvas cada vez máis pechadas que teñen como fin o abismo,complexo de atravesar sen ás e soños.O abismo do descoñecemento interior é cada vez máis grande en tempos coma este,aínda que un soño sempre fai de lanterna,iluminando o angosto camiño que leva á plenitude ou,como pouco, ao benestar.