óllase...

e alí se ve.Lonxe,moi lonxe.Cada vez máis alonxada dese recuncho do mundo,dese privilexiado lugar.A marea levouna mar adentro,o forte vento empuxouna contra as rochas e a chuvia acabou por empapar os seus mollados movementos.Non foi unha cousa a que se lle pasou pola cabeza,foron pequenos e seguidos momentos,envoltos nunha especie de brétema mariña por onde relucía unha pena.Neses rochas,nesa pena está disposta ao sol eterno.

Buscadora de fermosura,atopadora de ledicia,mestra da vida,poetisa dos soños,vixianta dos mares,gardiana do tesouro.Aquí te ves.Preto,moi preto.Cada vez máis apegada a este recuncho do mundo,a este privilexiado lugar.