isto.

Síntome ben.

Poida que perdera uns minutos da noite en imposíbeis que ,ao final,eran máis ca probables e que por ser iso, logo das horas, o meu arrepentimento teña un nome.

Non sei ao que podería levar aquel traballado interés na distancia,potenciado por miradas respondidas logo de apartar a vista...Mais ben,si que o sei,a medias,ca miña verdade.

Querer atopar algo nese par marrón e logo chegar a conseguilo,deume pánico.Mais,queda tempo,ese no cal seguirei esquecendo e lembrado,facendome máis forte ata o día en que todo desapareza,como por arte de maxia.