Derradeira parada.

Ten unha nova mochila,de tantas das que tivo...Elas que sempre significan o mesmo, aínda que cambien a súa textura,o seu "ser" interno. Xa gardou cousas nela,como a libreta no peto secreto, as gañas no peto dianteiro e unhas poucas de forzas cosidas nos tirantes con esas puntadas que non saen nin cos dentes.Fíos fortes como as forzas. Seica din que lle durará moito tempo esta nova adquisición,polo menos uns catro anos.Pode que non sexa tanto tempo,que a cambie por outra...Gardando esta agora nova na caixa,nesa caixa que todo o garda.

Ela dixo que o camiño deste ano é pedregoso,que así de primeiras non ten boas pintas,para que enganarse,mais sempre ve algo bon logo das penas redondeadas,pode que un campo ou unha pequena rocha,desas feitas para un mesmo,coa silueta e todo...Onde descansar...A onde chegar sen horario previsto pero con itinerario pre-feito.

Comeza hoxe ás 12 o camiño,coma outros máis. Sorte por ningures.

Toca,unha vez máis.

"Esto que vuelve y te recompone,como si te tratases de un rompecabezas para niños,tan fácil de montar para nosotros,tan complicado para ellos...Porque nosotros ya pasamos por eso mismo proceso de aprendizaje,de saber como llegar a construir nuestro puzzle personal y único...Y aquí estamos,ni mejor ni peor,simplemente estamos...

Vuelve y te da fuerza,esa fuerza que necesitas para la última noche,para el primer día, que llega simplemente por nerviosismo,por las ganas de cambiar el calendario de tu corcho, y lo haces...Disfrutas,lo intentas,porque es lo que "intenta" todo el mundo y ahí te ves,en el medio,sabiendo que vuelve y que será nuevo,porque tendrá el número 1 y es lo que indica,novedad.

Pero no te recompone,solamente es la primera capa de pintura la que da abarcado.Porque en el fondo todo es más complejo y no se puede hacer borrón y cuenta nueva,por mucho que se diga por ahí,por mucho que diga yo misma.

Personalmente,no querría hacer un borrón en este año,para nada...¿Cómo explicaría tantos cambios de dirección sin este año? No podría...ni querré explicar ahora lo que significa,porque en el fondo sé que es otro de los que ,probablemente,me quedan.

Solamente tengo que recalcar el aire nuevo de esa gente,de esas personillas que sin saberlo o quererlo están en mi patata,ya por siempre...En el recuerdo."

A un día do final.

"Se complica la manera de expresar unos sentimientos en el papel ya que pertenecen a otra dimensión y se vuelven abstractos... Sin más...Con mucho. Buscas palabras,signos ortográficos, espacios en blanco,reglas que te permitan mostrar los restos que deja la marea cada vez que baja y...Los encuentras...Al final, acabas escogiendo lo mismo de entre la infinidad de posibilidades...Porque es lo mejor que tienes para describirlo o porque,solamente a veces,no te queda otra.

¿Qué hacer cuando toda esa infinidad simplemente se abre para lo común y no para lo extraordinario?¿Qué ocurre cuándo no queda otra que marcar con un tic lo de siempre?

He marcado con unos cuantos tic esas palabras que me gustaría escribir..He rallado por primera vez bibliografías,antologías,discografías,fotografías y he llegado a la conclusión que todo habría sido igual sino lo hubiera hecho. Entonces cogí mi goma y volví a empezar,por el final de mis intrigas, a borrar rayas,círculos,exclamaciones y preguntas que ,por desgracia, sin estar unidas por un único sentido propio,sin una propia historia,no valían de nada. Pero sí,me volvía a equivocar : la finita fila de viejas ilusiones,de viejos descubrimientos, me han mostrado una historia,la evolución de gustos en el tiempo,la madurez de los sentimientos ( sean hacia quien sean) en el árbol de mi vida.

Y así, se ha vuelto menos complicado imprimir unos sentimientos en un papel (“Siempre el mismo día”),calcándose en la siguiente página,haciéndose eternos en otra dimensión,volviéndose abstractos.

Y debería dejar las cosas ahí,encima de mi cama,con su historia,con la que tenían antes de ser mías,porque desde mi subconsciente se me dice que están bien donde están,entre mis recuerdos y sucesos,reafirmando mis sentimientos en el aire. Y no,no puedo parar de pensarlo,no puedo parar de mirar hacia un hueco donde debería estar aquello. Por eso, he abierto 13 pestañas que reproducen cada una la melodía exacta. Estoy en otra dimensión,no me siento. Me tengo que ir."

Dilema

Sei que podo.Agora sei que son capaz e ,por iso,son máis débil ca nunca.Aguantar as gañas de abrazar os seus ollos senlleiros na escuridade,de agrandar o seu soriso na penumbra,non foi sinxelo ; en realidade,non o fixen.Dinlle veda solta a algúns impulsos,sen desatalos de todo ; cousa,ao meu pesar,que non fixo efecto.

É complicado o tema dos nós na mente...No corazón. Por moito que tires non se teñen que desfacer e senón o fas,endexamais descobrerás o material,esa corda enteira que perde sentido entre ocos cubertos por ela mesma.Unha pena...Perder iso,digo.

Sei que podo e por iso non podo ; non quero poder estar alí,ao seu lado,e ver unha sombra en vez dunha luz.Non podo. En realidade,sei que podo e por iso quero poder non estar ao seu lado,si ao seu carón.E ver,non sentir...Ver unha e outra vez o meu reflexo na súa pupila despreocupada. E nese momento saber que son capaz e que non son débil,que non me deixou ser outra cousa ca forte.

2010-12-23

+¿Crees que la vida nos dará más momentos?

-No,no creo que nos los dé. Sinceramente, los creará para nosotros,los entrelazará unos con otros y nos los pondrá juntos...Para poder ir viviendo uno a uno,esos y los que ya tenemos,en el ciclo vital,sin parar...¿Recuerdas? Tú momento fue entonces,cuando miraste hacia el final de la fila.El mío es ahora por poder mirarte a los ojos.

Un reflexo na noite.

Atopeinos frente ao televisor,coa luz apagada,murmurando unha historia e un consello. Si,era el,o pequeno malote do grupo, o chulangas do bloque,o necesitado. Si,era ela,a gran pequena muller,a limitada por natureza nun mundo de felicidade perpetua,arrincada dela por un querido soño,imposible na miña mente, real na súa. E así,coa boca aberta de par en par,cos ollos fóra das órbitas vin consolar,dicir “ non vale a pena”,chorar ao contra-sistema paterno,ao burlador das súas propias caricias. Facíao por ela...A nena das bágoas azuis,dos bailes frenéticos,dos cantos imposibles,dos contos materias... E,¡ así da gusto!,unha sorpresa xa sabida,xa vivida pero nova á vez, neste día de sono, de contas de restar propias de 3º de Primaria e non de 1º de Grao, de caras de flaqueza,de meixelas vermellas e ollos relucintes.

¡Bienvenida realidad!

Teniendo en cuenta que la probabilidad de terminar algo que parece imposible en la mente de alguien es nula,tengo fe. No de esa fe que te viene de repente,sino de esa fe aprendida con el curso de los putos años,de diferentes tipos de presión. Pero,como dice alguien que siempre te lo tiene que recordar : "algún día te darás un " fuciñazo" y te darás cuenta de lo que hiciste". Voy camino de ese tropezón,de resbalar en un sitio echo por mí misma.

Sigo sin facer nada.Son...

i d i o t a

¿Cando me darei de conta de que compadecerse dun mesmo non serve de nada?

On

" Son una lista de ocho letras,no elegidas ni impuestas,donde no importa la inicial,sino el significado entrelazado del abecedario. Los lazos que unen cada letra de cada todo son perceptibles al excavar en la superficie lisa de sus yo. Supongo que los acentos de su estructura interna hacen visibles sus virtudes cotidianas y ,con ellas, mis nuevos descubrimientos.

Sé que en una lista los números son primordiales,como la posterior valoración de un libro,poniendo lo mejor con el número 1,dejando caer en el olvido a los posteriores como si se tratase de un declive que no merece la pena mencionar. Pero en ésta no hay orden ni preferencia,cada letra tiene su número 1 separado por un espacio,no queriendo hacer más grande ese hueco en la “posible” eternidad.

Sé que lleva su tiempo aprender el trazado de cada inicial y del abecedario entero. Primero se necesita de rayas descontinuas para seguir hasta el final y comprender el principio. Con el paso del tiempo, creo pensar,esas rayas desaparecen como las que oprimen la grandiosidad de cada letra en el espacio interlineal.

Hay una diferencia entre todas : la tinta. Cada una lleva un tipo específico,¡con su color y todo! Desde las más pintorescas hasta las más oscuras,sin ser por eso menos interesante. Lo que cuesta es descifrar los componentes de cada solución,pensando acertar en un momento y errar en otro, porque se entremezclan ,a veces,tan rápido que no llegas a abarcarlas.

Porque sí,al fin y al cabo,cada una es ella misma,sin definición posible,letra de letra,ser de ser. "

.

Standby

Hoy no es mañana.

"Las agujas de mi reloj pasan,lentas... Pero pasan. La gente me adelanta con prisas por la calle,sin mirar mi lento vagar. Me siento como el último de mis puntos suspensivos,ese que encierra toda la incertidumbre en sí,el que da comienzo a nuevos horizontes.

El cielo está despejado,el sol transigente se está poniendo en el azul, aguardando ,posiblemente,la llegada del invierno,ese con el que muchos llevan ya unas semanas.

La parada del metro está vacía,es raro. Miles de personas están pasando por encima de mí y nadie ocupa un lugar en aquellos asientos. La bala llega. No hay nadie. No me extraño. Pienso que la gente ha decido ser humana por una vez. Han dejado andar y correr a sus vidas de un lado para otro. Se han ayudado ellos mismos. No han necesitado ningún motor.

Cualquier otro día yo habría cogido mis piernas y las habría dejado corretear libres entre el tumulto. Hoy he necesitado de un motor para llegar allí : a cielo abierto. Una luz me ha cegado entre ramas desnudas,era el sol intransigente del mañana decidido a darme un lección."

El sol-

El dicho de hoy reza así :

"válete por ti misma,no sabes cuando te harás falta."

[...]

Disque é felicidade.

"A lúa chea ,expectante, busca a quen dar a súa luz durante unha noite.

(Esa persoa)Irradiará felicidade,propagaráse entre o xentío,atopará o seu sitio."

"Creo que era un paso hacia delante,otro hacia un lado y luego al lado contrario y todo bien compaginado resultaba ser un baile.Luego venía una vuelta y otra y otra y otra y...Sentirse totalmente libre y con el poder de decidir el grado de mareo posterior.Al final de la coreografía teníamos la adrenalina por las nubes y era ahí cuando las sonrisas aparecían pletóricas,las palabras se quedaban calladas y daban paso a los abrazos,fuertes y seguros.

Sin decir nada,los minutos pasaban y era entonces cuando uno de nosotros ponía la canción de siempre y ,luego de quedarnos sorprendidos con lo conocido, nos poníamos a bailar...¿He dicho a bailar? Nos poníamos a jugar bailando,haciendo el tonto...Parecíamos críos. ¡Aish!

Luego, hacíamos una fila individual o por parejas,según el día, y venga a grabar caras imposibles,saltos destartalados,caderas en explosión,besos de agradecimiento,de amistad,de amor...Pasos finitos en un bucle infinito de euforia puntual gravados en nuestras retinas a base de cariño,satisfacciones y suerte..Por habernos encontrado,por haber compartido estiramientos del alma,miradas de ensueño,bailes infigurables que se quedaban en eso,en intentos vanos de crear,en intentos acertados de diversión,de movimientos coordinados entre el sonido de un violín y el de un bajo,entre ilusiones y mejoras.

Ha sido ese día el que me ha dicho hoy que una canción de esas me estaba esperando.No tengo que decir que el momento sin ellos es igual,porque no es así pero...Me he vuelto a sentir viva,¡si!

Han vuelto las partituras a tomar forma en mi mente ocupada, relacionando nota y nota con cada paso de nuevo,con cada gesto de mis manos en el aire,con cada cambio de mis pies en las baldosas.He sonreído,he disfrutado con aquel olvidado riff,me he vuelto a rascar las rodillas...

Y,la verdad,anhelaba las impresiones que hace la música en mi cuerpo,el sudor en mi pelo,el efecto liberador del ejercicio,del placer... "

Nota nº 1 : Bailar más a menudo.

Nota nº 2 : Disfrutar de mí.

Todas as historias teñen un suposto comezo.

"Bríncame o corazón.Sentín nas pernas desexos de botar a correr pra contarlle a todos a miña boa sorte"

(Memorias dun neno labrego,Xosé Neira Vilas)

Vai diante,mirando cada suco que fan as sombras das árbores agora na noitiña ,escoitando as mesmas cancións dende fai meses.É o seu paseo de sempre,de todos os días,coma o meu. Dende fai unha semana anda caendo no mesmo sitio,na mesma converxencia de rúas,no novo pavimento da praza maior,coma si os seus pés se negasen a dirixir a súa dirección polo centro,esperando un novo camiño, un chan diferente pero vello.

Onte xa non aguantaba máis,levaba tropezando e mancando os nocellos demasiado tempo e ,por iso ,víaselle na cara unha especial confianza,coma si se deixara levar ata o de sempre, sabendo que se ía intentar opoñer ao seu destino diario. E así,pechando os seus ollos deu o derradeiro paso,tropezou e non,non caeu,xa non tivo que tentar buscar os seus esparcidos libros cegada pola vergoña,non. Porque alí,naquela converxencia de paseos atopábase el,o cal lle fixo de apoio, o cal recolleu todo o seu,o cal seguiu o seu camiño,ao cal ela non veu.

Eu si que vin como el se alonxaba,como ao final da costa miraba por ela,polo seu ben...Mais seguira o seu camiño sorprendida por aquel golpe de sorte,por aquela casualidade. Asustada porque a súa voz se quedou desconcertada sen dicir grazas,ruborizada polo ton grave e raspado de outra voz,a del.

Hoxe vovín ,coma sempre,pensando que ela aparecería diante outro día máis,pero curiosamente atopeino,mirando os feixes luminosos do sol nas follas caídas,escoitando unha inusual música e caendo na converxencia dos pasos,no novo pavimento da praza.

Conxuga o destino o verbo tropezar soamente en terceira persoa? Manexa os tropezos que valen a pena? Impide as caídas innecesarias?

[Teño certa curiosidade de si mañá será ela a que non o deixe caer,a que siga o seu camiño ,a que mire dende o alto da costa si o descoñecido coñecido se atopa ben.]

2

Eu son a que ti eras,non igual pero a mesma.Os soños xuvenís non se esquecen : son aqueles que tí revolvías na túa mente;son estes que teño ante tí.

As décadas,así como as personalidades,son diferentes,tamén os propios soños o son, mais a base sobre os que se asentan é a mesma : vivir.

Pode que me guste a noite e a ti o día,que a miña sombra sexa a túa luz,que o día máis escuro me faiga escribir un relato e que a ti nun día de primavera che salga un poema,que os murmurios non che faigan sentir nada en especial e que o sexan todo á vez,que os meus medos foran superados ,unha e outra vez, pola túa sensatez.

É probábel que a planificación non chegue á miña vida nun tempo ,que non teña a suficiente madurez para entendela,para saber vivila...Mais é o meu xeito.Tí gardabas o teu entre anacos de periódicos e postais,eu ( o meu) entre píxeles,formatos e coiro.

Pode,tamén,que penses que as palabras as leva o vento, mais non sabes que nas noites de tormenta chegan de novo aos meus oídos,lembrándome quen son,o que me dicías,que é o que quero...Non por moito tempo quizais,pero si o suficiente coma para parar as bágoas da distancia,do resentimento,da impotencia a golpe de realidades,das túas...

Non pretendo que me comprendas,soamente busco que te busques,que recordes ( ti) os meus medos para poder ver ( eu) os teus agora,para que te deas conta do que eras e do que eres,de que a seguridade marcou o teu andar,aínda que en máis da metade do recorrido se vexan pasos descontinuos,coma os meus agora,coma tí e máis eu.Diferentes á vez que iguais,nun mundo único,na casa dos soños,da risa e dos contos,dos choros e riñas,da mágoa de perder a beleza das cousas nunha súbita subida de ton desencaixada das cordas da voz,da nosa voz.

Vellas páxinas,novos sons.

Volvín a ter os soños nas miñas mans,aquelas palabras escritas para un alguén ante a miña nova mirada.Trazos cheos de luz e fermosura,inspirados pola noite e polo son dunhas teclas esquecidas hoxe nun estante.Cal sería o xeito de dicirlle que volva a facelo,que ilumine o seu camiño de escuridade con palabras encrucilladas no ar,con rimas sonoras na tempestade?

-Dalle luz ao camiño,recupera esa parte,revívea,re-sinte o frío e,á vez,o cálido roce do metal,dos soños perdidos entre cintas de tinta e papel estrugado.Recordas os tempos no que mirar ao lonxe regalábache os termos precisos para unha composición?Recordas o momento no cal unha pasada ao teu arredor facía que viras a aquelas especiais persoas e as obsequiaras, no teu encerro, con retratos da súa alma a través de poemas de vida e esperanza?

O tempo...Ese amigo e enemigo ,ás veces,que lle fixo vivir intres neboentos e lúcidos,cheos de pequenas e grandes persoas,de incertidumes e sorpresas ,de mágoa e ledicia. Que pense que o tempo anda á súa contra,sen deixarlle un momento para o seu sentir é pesaroso.

Atopará de novo os versos que voaron da súa boca,dos seus miolos,do seu puño e letra nun regueiro ao son da ilusión,de vellos libros apilados cronolóxicamente no seu corazón,para voltar a ser unha melancólica poetisa dos demais e dela mesma,da natureza enrolada nas lás dos sentimentos,agardando despertares dun soño oitenteiro que non ten por que ser eterno...

[ Desplazaranse vagarosos os ventos do norte na busca das súas esperanzas perdidas,recollendo as vellas desilusións,introducíndolle aire novo nos pulmóns,ese que piden respirar máis ca propia vida.]

"Hoy puede que (no) llueva"

"Y desde aquí todo coge sentido ,como esas nubes que recuerdan a sueños,como el frío que me despierta de ellos,como el viento que me levanta del suelo.
Ilusa de mí al creer que la lluvia mojaría mis pasos,que me empaparía una vez más y que me regalaría nuevos recuerdos.
Y por el cielo corre un sueño detrás de la esperanza,detrás de los días pasados,detrás de mi sombra.
Mi otro yo se desliza entre las piedras de los edificios,viejos y somnolientos,como el deseo que vuelve sin ser cumplido,como las esperanzas frustradas,como el techo de mi habitación al escuchar,noche sí y noche también, las propuestas para mañana,la descripción de las noches alegres,de sus ojos en mi mente.
Parece que hoy se cubrirá el cielo. Las nubes se deslizan más rápido de lo normal. Acabarán por tapar los anhelos y las ilusiones de hoy ,pero no las de mañana. No las de mañana."

Lusco-fusco

O paso número 2000 do luscofusco trouxo o 2001 e estoutro trouxo o 2002,mais todo se quedo niso,en 2002 pasos,ou non...Naquel momento a valoración do espazo percorrido polos seus corpos non foi positiva porque no fondo camiñaban pensando o por que daquela volta polo frío inverno,polas tenues tebras do momento.

Os meses foron deambulando entre quizais e os seus pasos foron difuminados como a sombra que se resiste ao día nun debuxo de papel seda.Eles creeron que aquelas pegadas quedaran borradas,mais equivocáronse.Penso que non foi a primeira vez,nin a última...

Ás veces,cando é noite e volven a pensas nesas vellas cousas que perduran no tempo,ámbolos dous recorren aqueles metro atopando a calidez das súas meixelas nas puntas dos dedos,coma un recordatorio dunha tarde que sempre foi algo máis ca un simple andar curvilíneo en tres dimensións,algo máis ca unha conversa sen sentido,algo máis ca dour corpos entrelazados por pensamentos e desenlazados polo mundo físico,algo máis...

Podo que sexa imposíbel distinguir unha marca daqueles intres unidos pola continuidade na súa vida actual,no seu vagar diario.Sen embargo,aquel número ( 2002) orienta e pon límite as pasadas do seu garbeo diario pola cidade,polo lonxano lugar onde sitian o seu corpo cada doce e frío día invernal.

Sei que o temor dunha re-conexión failles aumentar a distancia con aquel lugar e as súas lembranzas.Mais saben que é eludible deambular pola nostalxia,polo frío das noites manipuladoras dos soños,polo mundo.E por iso sei que tornarán,non sei o día pero regresarán...E vincularán os seus pasos por sempre,entre sol e neve,entre frío e calor.

Foto de Arantxa A.Bao

"Jornada de olvido nº 16 "

"He tenido besos y sueños colgando del mismo punto,apoyándose mutuamente a lo largo de un cierto tiempo.He besado con miles de sueños en mi mente y he soñado con los besos más inimaginables.He reído con la alegría y la tristeza ahumando,las dos,cada recuerdo perfecto,haciéndolos más notables,para bien o mal.

Te he mirado a los ojos,encontrando razones suficientes para darte mis sueños y besos,alegrías y tristezas en un sólo momento,en un sólo segundo.He bailado al son de músicas extrañas contigo y sin ti y he buscado en cada una de ellas una nota que me haga sentir el espíritu que me contagiabas con cada latido de tus dedos en mi cara,con cada cambio de ritmo en un aislamiento mutuo,ese del tú y del yo...Del nadie más.

He aprendido a darte las gracias en este poco tiempo...Por MÍ...Por tí."

Re-

Non se me olvidou o xeito de chegar ao lugar de sempre logo de tanto tempo,é curioso...Ás veces atopamos cousas que se quedan gravadas na mente,no corazón sen máis,e está ben que as teñamos ahí...É bonito.

Segue sendo igual a suavidade do pasamáns da praia co roce da miña man,pode que o sinta máis frío,pode que máis húmido...De todos modos segue transmitindo esa calidez das cousas de toda a vida,da familiaridade.

O paseo de volta segue a desconcertar o meu camiñar...As estrelas ocultáronse tras un capa de néboa que transluce a súa luz,chegandome vagamente a mostrar o camiño,a ruta seguida noite sí e noite tamén do meu pasado inverno.

A verdade é que de novo,redescubro aqueles lugares que me fixeron sentir eu nalgún minuto...E iso é meu,por sempre.

...

Camiñaba mirando ao ceo,buscando a cor exacta polo parque.Non tiña présa,onte non.O vento acaraciaba o seu ollar,troncaba o tacto das follas ao seu pasar.Xa nada volvía o a ser o mesmo por onde él ía e ,pouco a pouco,o sendeiro desaparecía detrás do seu camiñar, sen posible retorno.

De lonxe ve ás rendidas follas caer sen máis.Por un instante gustaríalle ser unha e danzar co vento ata repousar no chan por sempre.

O tempo estivo quedo durante unha milésima de segundo a mesma que lle trouxo esa imaxe unha vez máis,sen pedilo,sen querelo.

04:58

Cheguei á pola máis alta e sentei.Alí pasaron as horas, envoltas en diferentes tons, no cheiro da herba mollada,no orballo inquedo que me fixo tremer e co cal,pouco a pouco, asentei.
Foi estraña aquela sensación,de saber o que quería,de atoparme ben.
Hoxe quero volver,mollar os pés e subir pola maceira;recoller as impresións e quedar.Alí,no meu oco.Alí,no medio de ningures : retomando un cheiro perdido na memoria da tempo,procurando novas sensacións.

Gracias

E non sabe por qué o fixo,soamente se puxo a pensar e todo comezou a xirar,a non ter sentido,a darlle medo.Mais,de repente,apareceu unha luz,ese algo que lle dixo que as cousas son así,sin máis e que todo o que pasa é por algo.

escoitasme?

4 minutos e 45 segundos que fan que todo teña sentido,parece imposíbel.Todas esas notas, dín moito máis do que se é capaz de pronunciar nunha hora.
Agora son exactamente 15 minutos os que se separan da perfección,dun novo ciclo.
Falar sempre do novo pero sen tentar cambiar ou manter o vello non é doado.De primeiras, sentes algo por dentro que che di que tes que facelo pero logo chega o momento e ao mellor non o das collido e perdeste.Perdeste no tempo,no ontes e no hoxe,no que querías e no queres.Perdeste en ningures porque desconcertate tanto ese algo novo que non sabes por onde comezar.
Empeza polo principio amigo,esa é a clave.Dentro de 8 minutos darase ese momento,colleo con gañas,dalle forma e a diante.

Sorte na túa viaxe por ningures.

Onte

-"No vale de nada prometer algo si luego no vas y lo haces."-Esa sería mi respuesta.

Siento miedo al día que él me llame y me diga que les apetece ir,probar algo nuevo,salir de allí y se vengan.No tiene sentido,pero es así.Siento que cada vez me haré más y más pequeña,temiendo lo que diga,lo que no diga,lo que haga o no lo que no haga.Recorreré la ciudad y me pararé en alguna parte,con ellos y con él.Diré tonterías,hablaré más con los otros,buscaré su mirada y su sonrisa por los callejones más recónditos de la capital y no entenderé nunca el por qué de aquellas noches,de aquellos días hablando,de aquellos días sin hablar, de sus palabras,de sus miradas,de sus besos...Al final del día (o de la noche) me quedaré sentada en la puerta,mirando a un punto fijo y dándole vueltas a una frase : " El tiempo y la distancia no hacen el olvido."

sen pensar,

A intención era clara,atopalo. Aínda que foi a casualidade a que o puxo no camiño aquela noite.O demais foi cousa das gañas e da propia intención,quedando o medo agochado no pensamento ata ao amencer,cando todo sería diferente.

Trocan as emocións cando andan edulcoradas con alcohol?Pódese cambiar un certo sentimento por estar agochado tras unha capa de certa despreocupación e libertade? Ou é a necesidade dalguén o que nos fai máis loucos nunha noite onde todo é posíbel?

sempre fuches ti,

Ontes foron tres horas longas,de dúbidas,de cóxegas no estómago,de resumo dos casi vinte días fóra. Comprendín que as liñas brancas non son máis que divisións nunha extensión unida por nacemento,igual que ese lugar,que divide alegrías,tristezas,resignacións,soños,confesións e palabras unidas dende o comezo.Mais todos eses minutos de espera,a pesar de todo o bo e o malo do trayecto, foron rematados cun sorriso,coa súa cara a través da ventá,coa miña vida ao baixar trés escalóns.

No coche explicábame que esperaba a miña chamada todas as noites, pedindolle que voltase a por min,que me sacara de alí.Eu supoño que terá gravada na mente a imaxe dunha nena aferrada ao marco dunha porta e chorando ao ver como a súa nai desaparecía nun ascensor,esa imaxe que eu aínda recordo.Mais non ei dicir que a primeira noite non pensei naquel día e en moitos máis.En verdade,son os momentos como aquel ( e outros máis recentes e parecidos) os que fixeron que pouco a pouco os pequeno dedos aferrados a unha porta se fosen soltando e collendo confianza para agarrarse a algo moito máis valioso,ese algo que depara o futuro,ese algo xunto a eles : eu mesma.

Si, é verdade ,sempre tiveches razón.Agora é cando empezo a creer en vós,en elas,en eles,nos que virán,en min.

setembro.

Lembro que ,fai tempo, marquei unha liña divisoria entre o que quería e podía ter.Os días que foron pasando fixeronme ver que o verbo "querer" é ,ás veces, equivalente do "poder".Mais aínda queda algo pendente,ese algo que se resiste a que o poida ter.Supoño que co paso dos minutos,horas,dias e meses,él permanecerá pechado na miña mente.

hoxe tocaba...

¿Sabes?Una sóla moneda puede relacionar a miles de personas sin que ellas se den cuenta.¿Que ocurriría si las juntásemos y les preguntásemos lo importante o no que fue esa moneda en su vida?
Unos dirían que no se acuerdan del momento de su gasto,que ,simplemente, fue una moneda más dentro de todas las que albergaba su monedero aquel día.Otros dirían que esa moneda llegó a su vida como una salvación y que le deben no pasar hambre durante un día o ,simplemente,un poco de alegría...Y así hasta que todos dijeran la importancia o insignificancia de un pedazo de metal.
Ahora pienso,ahora creo que después de tanto, no tiene por qué importar ser una moneda insignificante,ya que el valor puede ser infinfinito y quien no la valora es su portador.

é dese xeito..

Pechar a solapa daquel sobre foi o mellor que puiden facer en tempo.Deixeino alí,entre os meus soños e os meus medos,tapado coa pouco esperanza que soe aparecer nos derradeiros intres dunha vida.Mais minuto a minuto dábame conta de que esa esperanza estaba sendo destruida e substituída por unha capa de indiferenza e resignación propia de tempos anteriores.Seica mirei día a día a evolución desa capa que todo o tapa,mais por agora non serve de nada.

.

Pode ser que os detalles sexan os que definan como é en realidad unha persoa,non?Dícese que por un pequeno detalle non ten por que ocorrer nada,mais que ocorre se cada pequeno detalle se xunta con outros tantos e forman un enorme?Que acaba estoupando na cara.
Isto é o que leva ocorrendo toda a súa vida.Leva fallandolle á xente que ten ao seu arredor durante moito tempo e foi ontes cando todo iso estoupou,sen data de volta.
A incógnita é que dentro de menos dun mes ela vaise da casa,vivir o que se supón que é a súa vida,e nisto non cren nela,non cren no seu soño.Ese mesmo que ás veces non debería estar por enriba dos seus.

agosto,un máis :)

18 luces de neón agardan a entrada noutra dimensión,nese mundo diferente do que tanto se fala.A indiferenza comeza a desaparecer do seu corpo luminiscente e a curiosidade tornase bela ao contemplala de preto.

É fermoso ese momento.

4, agosto

Anda entrando e saíndo todo o día dende fai un mes.As ganas de que saia dunha vez son equivalentes ás ganas de que fale algo cando aparece.Logo,cando escoito o que fai entre ese tempo,danme ganas de ser unha boia e quencer ao sol.Non ten culpa.Eu sí.
As ilusións valen pra vivir dun día para outro,dunha semana para outra,dun mes para outro e ,pode que,dun ano para outro,mais non son para sempre.
Aquí ei quedar namentres vaia e volva,voando a ras do chan ata que me rasque os xeonllos e ver a realidade.Aquí ei estar,como levo toda a miña vida: estando sen ser,ser sen estar;estando por nacer,nacer sen estar.

óllase...

e alí se ve.Lonxe,moi lonxe.Cada vez máis alonxada dese recuncho do mundo,dese privilexiado lugar.A marea levouna mar adentro,o forte vento empuxouna contra as rochas e a chuvia acabou por empapar os seus mollados movementos.Non foi unha cousa a que se lle pasou pola cabeza,foron pequenos e seguidos momentos,envoltos nunha especie de brétema mariña por onde relucía unha pena.Neses rochas,nesa pena está disposta ao sol eterno.

Buscadora de fermosura,atopadora de ledicia,mestra da vida,poetisa dos soños,vixianta dos mares,gardiana do tesouro.Aquí te ves.Preto,moi preto.Cada vez máis apegada a este recuncho do mundo,a este privilexiado lugar.

.

Chegarei ao comezo,marcando cada pisada con forza no chan.Sei que irei cara atrais,coa posibilidade de topar algún impedimento e caer.Mais isto é así,chegar ao principio e logo ao fin, sen pisar outra vez pola mesma marca.Media volta e o mesmo traxecto.

:)

"Sempre me deslumbra cando a miro dende lonxe.Non aproveitei ben todolos días que tiven pa' poder contemplala.Foi unha lástima.
Agora non sei que vai pasar.Ando sen saber se camiño polo lugar correcto e con medo a mancala. Se se queda inmóbil sen dicir e sen ollar,non sabrei,non poderei...Gardo días no peto por se en algún me di que esperará ao tempo,que intentará quedarse."

foi a canción...

Me gustó esa sensación de caminar y saber que no podría perderme.Me encantó la manera de hablar,de decir tonterías, en una vuelta a casa nada amarga.Repetir una y otra vez la misma palabra,repetir una y otra vez el mismo día y el mismo camino pensando que ayer fue bien,hoy pudo no pasar y mañana se quedará en eso, en mañana.

Me gustó no recordar palabras de un día para otro.Me encantó mirar los bolsillos ajenos y ver que lo que albergaban era mío,que iban con la persona exacta en el momento adecuado.Y así fue...

Me gustó sentir un déja-vù durante dos mañanas.Me encantó ver su paso alejarse sin mirar atrás,sin intentar dejar rastro por un terreno embarrado por el tiempo.

Me gustó sentir que aquello duro x tiempo.Me encanta sentir que no sé nada de mi vida.

Me gusta ver que lo anterior volvió a su vida.Me encantará ver su vida pasar despreocupada de mí,contento con su lento caminar y su loca cabeza.

cega claridade

No importa lo rápido o lo despacio que pasen los días,la cuestión es que el ayer ya no hablará conmigo y el mañana puede que no quiera o no esté disponible para mí y pierda la oportunidad de hacer o decirle algo.

El día simplemente deja ver con más claridad las cosas pero no llega a resolverlas,siguen así,siguen en nada.Por difícil que parezca,no quiero nada.

Sentada,mirando hacia alguna parte del frondoso y alejado bosque,no pensaba en nada.Sólo en ti.Tú no eras nada y lo eras todo.

-Ahí quieto!Puedo verte,pero no te resuelvo.Puedo seguirte pero no llego al final.No te muevas o ya no hablarás conmigo,puede que luego no estes disponible para mí y pierda la oportunidad de resolverte y llegar al final.

o azar é coma o vento,vai e volve.

Durmin sobre dura rocha e ao despertares o meu corpo non daba resposta.Non pola dor senón pola impotencia da miña mente.Levaba mil e pico noites manexando a situación no subsconsciente,sabendo que cando ocorrera sería do xeito mil e un e o demais non sería máis que proxectos perdidos entre neuronas e impulsos eléctricos.Tiña a cega sospeita de que todo voltaría para non volver e agora sigo na sala de espera do tempo,como paciente que é manexado coma un feble monicreque de la,actuando na antesala do salón principal dunha casa onde a atracción sería a pouca fortaleza do protagonista,intentando atopar o fío correcto e escapar por sempre endexamais do seu acto.

Tirarei cada dura pedra ao mar e durmirei sobre terra primeiro e logo sobre unha pouca de herba que medrará onde non había vida algunha.E coma ela farei,vivirei onde nunca houbo vida,coa posibilidade de xermolar unha flor no horizonte para a fráxil marioneta.

unha luz

Nalgúns días non ve a diferenza entre a realidade e a irrealidade ou entre un alguén e un naide.En certo sentido ve reflexado nesto etapas dunha vida,chea de altibaixos que nunca saen a luz.

A lazada que fai en ocasións o tempo levanos por curvas cada vez máis pechadas que teñen como fin o abismo,complexo de atravesar sen ás e soños.O abismo do descoñecemento interior é cada vez máis grande en tempos coma este,aínda que un soño sempre fai de lanterna,iluminando o angosto camiño que leva á plenitude ou,como pouco, ao benestar.

onde?alí...

É de poucas palabras,ela xa o sabe.A maioría das veces acaba dicindo calquera cousa porque ao fin e ao cabo non sabe si o que realmente pensa lle valdrá de algo.Tamén depende da persoa que se atope ao outro lado dos seus ollos e ao medo que teña de perdela nese momento.Mais non debería haber tal medo agochado nela,tería que relucir a seguridade de falar con alguén importante para o seu pequeno corazón azul.Este foi o que escolleu a cada "alguén",daralle a oportunidade de comezar.

Alí quedará o sentimento,afogado nas augas turquesas.Alí quedará ese sentimento,gardado por millóns de graos.

san xoán '10

Non atopa a explicación exacta de todas as cousas que ocorreron en tres dias e tres noites.Ao comezo parecía díficil superar certos momentos pero visto dende hoxe,superaronse de máis.Pode que se fixeran cousas sen pensar,pode que ás veces teña que asumir que é a terceira,pode que houbese momentos para chorar e outros para reír de máis.O único que ten seguro é que eses "pode" pasounos xunto a elas.
Agora é seguro: este foi o principio do final da nosa estancia por aqui,non se sabe o que traeran estes meses,só se sabe que o recordo das primeiras noites de verán perdurará no tempo.

pre-impresión

Estamos preparados para que algo pase de súpeto ou é mellor que nos vaiamos preparando pouco a pouco a un final? Xente que se vai e outra xente que ven,pode que non ahora pero si dentro dus aniños.Cada cousa ten o seu nome : un é morte,algo que nos chegará a todos máis tarde que cedo,pode ser,pero chega;outro é vida,que tamen chega para aportar algo de realidade a este pasar do tempo.Canto nos pode cambiar a ida ou a chegada de alguén a nosa visión do que é estar na Terra? Sabremos afrontar esas realidades? É perder o tempo pensar na resposta,contestarase soa cando estas dúas cousas ocorran e daquela, que pasará? O tempo...

.

Os meus lembrábanse dun rego que cruzaba os campos anegados no inverno.Un día fun na súa busca e atopei aquel andado suco feito polo vello señor tempo.
Cheguei ao seu fin mais non sei canto tardei.Alí, sentín o cheiro do sol na noite relucente.
De contado,comezou a chegar un feble murmurio que parecía non ter présa en chegar onda min.Amosábase tímido ora que se vía no seu camiñar unha leve ledicia.Con medo,dixo ser Cometa.
Agora, lémbrome da sensación de baleiro que me empapou cando vin unha inmensa negrura nos seus ollos.

Para o concurso.Inspirado en Serendipia.

a menudo me recuerdas a alguien...

a menudo me recuerdas a mí.

Serendipia

Ao lado de miña casa ,antes, non había outra cousa que non fora terra.Esa terra foi deixándose moldear polo tempo e pola vida.Esa vida andaba agochada nas rodas dos coches,nos zapatos dos raparigos ó ir á escola.Agora xa non hai casi nada.O único que lembran na miña casa é un rego que cruza os campos anegados no inverno e secos no verao,un rego que cando vas andando por el parece que estas noutro mundo.Aínda recordo a última vez que me adenlantei por aquel suco feito polo vello señor tempo:

"Unha brisa andaba a brincar no medio dun gran verde.Namentres os paxariños ían dunha rama á outra do vello castiñeiro e o souto parecía cada vez máis vivo.Recordo como aquela brisa se foi facendo máis suave ata que chegou un momento que non se sentía nada, só o doce cheiro do sol sobre as mazás da miña cesta.O sol comezou a caer e os paxariños fóronse con el,mais a tranquilidade animoume a quedar sentada,agardando un non sei que.E dun momento para outro,comezou a chegar un flebe murmurio;ía pouco a pouco,non tiña présa en chegar xunta miña,amosábase tímido ora que víase nos seu mirar unha fonda inquedanza,a mesma que tiña eu.E de súpeto unha sensación de baleiro empapou o meu corpo e fíxoo libre.O meu corpo navegaba nun río de repouso, animado por un sentimento de ledicia insospeitado,..."

O que pasou naquel tempo aínda non o sei ben. Agardan na miña memoria as sensacións dun momento,mais recordo dun xeito confuso como cheguei á vía do tren e alí de novo fun transportada a un ceo moito mellor do que amosan no mundo real.

terreo neutral

A vista dende a súa fiestra anda cambiando neste días.Agora anda pensando en que a súa vista vai pasar a ser miña dentro de pouco e que cambiará para non volver endexamais. Xa sabe que o cambio é seguro dun momento a outro,pero quere telo ben agochado na faiado do fado.Foi curiosa a maneira que tivo de ollarme cando mo dixo, pode que pola suor do duro camiño ou tamén polo meu calzado,desgastado de tanto correr polo monte.Ela non se imaxina que fóra todo tan difícil,e que segue a selo.Para ela foise,pero para min segue aí.Un día tras outro anda na procura de dicirme que todo é doado e eu teño fe nela,pero non pódoo,non son capaz.Ata que mo dixo antonte,cando pasou un soño pola miña face e non sentín,seguín a ruta dese día.Seguín o agridoce rumor dun inesperado brillo nas caras da miña xente.Seguinme a min por primeira vez e foi.Así foi.A vista dende a miña fiestra é bastante triste nestes días,é a choiva.Ando en terreo neutral.

De novo maio

Pensou que sería o intervalo de tempo perfecto para saber e recoñecer algo do seu interior,pero non.Hoxe dixo, xa está!Non segue polo camiño que pensaba,a verdade é que non vai seguir ningún.Sempre se pode encontrar con ela mesma nalgunha parte de ningures.Alí repensará o pensado e deixarase levar.Será o mellor...

Da túa man...

O tempo pasaba despacio

e deunos a posibilidade de esperar.
Agardei ca porta aberta,
pra ver si volvías.
Aguantei o peso do pecho
pra que entraras na noite.
Non voltaches.Non te busquei.
Andaba na procura do tempo,
aquel que parou por nós,
o que fuxía nas tardes de vrao,
o que fica nas noites de inverno.

azul

O sinal inequívoco do éxito parece esquecerse co seu inusual camiñar.O recordo pasaselle pola cabeza ó adiviñar nas rúas a súa anterior felicidade.Revoan soños no ar cambiando o propior olor da cidade,atopando á súa dona e introducíndose no pensamento.Acomoda o sonriso ós camiñantes e detense ó ver a familiaridade.Outro sonriso e detense o destino,volve atrais e pide,nun só instante,que volva a vista.Perdeuse co seu fitar mais aquela volve.De novo o soño,o desexo recordado e perdido fronte a súa faciana,a súa vida, ó querer.Día e noite,doce fervor.

¿Quen son?

Hoxe estivo imaxinando a ledicia absoluta nun movemento de cabelo brusco ó son dunha canción de rock&roll.Eu digolle que ás veces as cousas que creemos perdidas tornan a cabeza e volven por onde se foron.Por iso vina feliz coma unha nena, un instante poida que insignificante mais foi complexo.Contiñan melancolía os seus ollos,creo que aínda tiña algo de forza agochada nas comisuras dos beizos mais os seus beixos aparentaban anhelar dabondo.Maña estará cansada mais penso que vai tentar á felicidade un día máis.É cuestión de traballo isto de vivir, aínda que... Quen me vai facer caso a min?

.

Se ha vuelto invisible,soluble entre la gente de la calle,borrado ahora en una zona de sombra,sin necesidad de elegir la dirección de los pasos,porque los pies lo llevan solo,la simple duplicación de un itinerario que va recordando tan sólo a medida que lo cubre,encontrando rastos olvidados, como en los cuentos de los bosques.

/no se el autor del fragmento/

Dese modo..

Foi a Casualidade quen abriu aquela noite a porta e puxo nos seus beizos a posibilidade dunha nova noite.É así como pasan os días,enrrolados nun bo recordo.É así como se ve á xente feliz,por ter a quen quere ó seu lar.É así como se vive.Neste día o nome da outra troncou por outro,plenitude e contento xuntos.Felicidade.

Retallos.

O desexo enguedellado nas tenues las da cordura.

O encanto do día semellaba agardar de contado algunha nova preto da praia.
A area tranquila no seu leito bañada por un mar sereno figuraba un soño de noites de verán onde o vento sopra vagaroso e cálido coma se quixese ascender axiña ó ceo.E nisto, vese ó lonxe un cambio brusco na dirección do vento que acerta ,xusto, nunha árbore moza e senlleira que se suxeita á terra por medo a desaparecer nese remuíño de anhelos e esperanzas.

Escoitando o ar.

"Ruido,a verdade e que só escoito ruido e preguntome si neste lugar é o máis adecuado,ese ruido."

"Dende fai uns días ando ás voltas cun ruido na cabeza.Intento botalo fóra pero non sae,non quere saír.Dí estar agusto nos meus miolos.Xa estou cansa.
Ontes acerqueime a él e o barullo parou por un intre pero cando falou voltou.Xa podía ter parado.Díxome que aínda non estaba preparada para escoitar o que me esperaba.
E agora penso que é o que él saberá pra non irse dunha vez. ¿A que espera?Él está chegando e sinto como se vai,está desaparecendo.Está na porta.Fala.Só escoito unha cousa,poco a poco recoñezoa.A súa voz."

A chegada ó amencer.

Contando monedas para comprar cigarros,
regreso a mi casa, sumando derrotas.
Vuelvo sin excusas, sin paz ni trabajo,
y a nuestro futuro le arrancan las horas.
Y en casa me espera
mi razón de vida, el calor de hogar.
-
Llevo la vergüenza, las manos vacías,
la precariedad.
-
Ella sonreirá, “saldremos adelante”.
A pesar del tiempo sigue siendo bella.
La miro y recuerdo. No siempre los planes
salen como sueñas, eternas promesas.
-
Estoy cansado
de tropezar siempre, del “ya le llamaremos”.
-
Quizá mañana
cambien nuestra suerte
y acabe este invierno.
-
Podría ser jardinero en Marte,
médico de flores, poeta ambulante
deshollinador volando en tejados,
probador de espejos, o pirata honrado.
-
Quisiera ser hombre al fin al cabo.
Podría ser quizá delineante
de columpios rojos, un gran nigromante,
un cantor de nanas, quizás buhonero,
y vender palomas, pócimas y ungüentos.
-
Pensándolo bien, me conformo con menos.
Enchufo la radio, no habla de nosotros.
La luz de la aurora se vierte en la acera.
Ella me da un beso, yo me hundo en sus ojos.
-
“Suerte” me susurra y cruzo la puerta.
Fuera quizá encuentre
por fin la respuesta
o mi exculpación.
-
Llueve mientras sueño,
quizá cuando vuelva
haya salido el sol
-
Podría ser cartero de Neruda,
pescador de estrellas, navegando en la luna,
piloto de cometas, explorador de abismos,
quizá recolector de gotas de rocío.
-
Quisiera ser un hombre, es poco lo que pido.
Podría ser quizá delineante
de columpios rojos, un gran nigromante,
un cantor de nanas, quizás buhonero,
y vender palomas, pócimas y ungüentos.
-
Pensándolo bien, me conformo con menos.
-
Podría ser jardinero en Marte,
médico de flores, poeta ambulante
deshollinador volando en tejados,
probador de espejos, o pirata honrado.
Quisiera ser hombre al fin al cabo.

"Podría ser" Ismael Serrano

La chispa adecuada.

"escribe con carbón
y en mi pensamiento,
que cruzamos océanos de tiempo
dibujando los garabatos
de mis fantasías
poco es tanto
cuando poco necesitas"

Buscando...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ··

En la oscuridad de aquella habitación todo parecía más grande.Las personas,las ideas,las palabras,los sueños e incluso las hormigas.Ellas paseaban su pequeño cuerpo por la estancia,mientras nosotros pensabamos en el después.

Grandes pequeñeces las hormigas,en cierto modo.Nunca las viera así,oscuras en la oscuridad.Mirando su corto recorrido desde mi brazo hasta la pierna,creí oir algo en la habitación de al lado.Rápidamente lo dije a los demás,pero su esperanza se había desvanecido como una noche de San Juan,lenta pero súbita al amanecer.Ellos no creyeron en lo que les dije y a los dos minutos la mayoría estábamos a las puertas del Infierno suplicándole a Lucifer por nuestras almas,perdidas en la inmensidad.

El personajillo rojo nos mostraba las distintas estancias de nuestro infierno personal.La gran parte tenían poco de siniestras pero la última nos abrió los ojos.Al fin nos dimos cuenta a dónde fuimos a parar.Allí,el pasillo se alargaba hasta el infinito y en un intento de llegar a algún lugar vimos las miles de pantallas que lo conformaban.Aún me duele la cabeza de ver a tantas personas y de escuchar tantos pensamientos. ¿Qué se cree la gente que en el Infierno no se vive?

Los días o ,como nosotros los llamábamos, los peldaños iban pasando.Con nuestro trabajo estábamos más cerca del cielo,gracias a la escalera celestial.Más bien, eso era lo que nosotros pensabamos porque ,amigos míos, entre el Infierno y el Cielo quedan muchas alcantarillas que limpiar.Si yo les contara...

Al fin cuándo la mayoría nos encontrabamos en el peldaño número 2399 vino un personajillo naranja a decirnos que habíamos superado la prueba y que podíamos volver a nuestros cuerpos.La partida estaba terminada y habíamos aprendido los errores que tanta preocupación habían ocupado en nuestra mente.La sala llena de luz apareció al final de un ínfimo pasillo,dónde las hormigas eran blancas y dejaban un rastro azul a su paso.

Extraño era el Cielo en sí.Éste era complejo en su estructura,nos perdimos al andar entre visiones y deseos,entre consejos y ambiciones.¿Qué pasa que la gente piensa que en el Cielo no se vive?